علامات حقیقت و مجاز (تبادر الغیر و عدم تبادر)
گفتیم که حضرت امام انسباق را بین استعمال صحیح و غلط و استعمال حقیقی و مجازی تصویر می کند. و گفتیم که این انسباق در پوشه وضع است و طرح بحث مشهور را حفظ می کنیم. و در طرح بحث خودمان ثمره و تاثیر وتأثر تبادر را در استعمال هم می آوریم و از همین ثمره است که تبادر اعم را با این تبادر تفکیک می کنیم و «انسباق» را در تعریف ذکر می کنیم.
بحث بعدی اشکال به آقای سبحانی بود که اگر کسی گفت: اینکه من تبادر را علامت حقیقیت می دانم؛ به این معنا نیست که هر جا حقیقت دارم تبادر هم هست بلکه هر جا تبادر هست حقیقت است و نه اینکه عدم تبادر علامت مجاز است. که برخی ها ذیل کفایه این بحث را مطرح کرده اند که مرحوم آخوند عدم اطراد وعدم صحت حمل را علامت مجاز شمرده است، اما عدم تبادر را علامت چیزی ندانسته است. لذا اشکال اشتراک لفظی به ایشان وارد نیست. یعنی درست است که ما در اشتراک لفظی تبادر نداریم ولی این دلیل بر این نیست که اینها مجازی شوند.